ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΡΑΣΗΣ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΡΑΣΗΣ
Ιανουάριος 2023

32^ο Τακτικό Συνέδριο Π.Ο.Σ.Π.Ε.Ρ.Τ.
Αθήνα 16 & 17 Ιανουαρίου 2023

Μια δρομολογημένη κατάρρευση

Συναδέλφισσες συνάδελφοι αγαπητοί Σύνεδροι.

Όχι μόνο δεν είναι υπερβολή ούτε βρίσκεται στο πεδίο της  απαισιοδοξίας, της κινδυνολαγνείας, ή κάποιας νοσηρής φαντασίας, ν’ αποδεχτούμε ότι είχαμε την ατυχία, ή την τύχη να ζούμε, να εργαζόμαστε και ν’ αλληλοεπιδρούμε στην εποχή των καταρρεύσεων. Καταρρεύσεις που δεν αφορούν μόνο τον έναν ή τον άλλον τομέα της οικονομίας, αλλά ολόκληρη την αρχιτεκτονική του κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου που βαδίσαμε τα τελευταία τουλάχιστον 30 χρόνια.

Ότι είχε κατακτηθεί μεταπολεμικά, με τον αντιδικτατορικό αγώνα και στην μεταπολίτευση, με συνδικαλιστικούς αγώνες, αίμα, θυσίες και κόπους, με πολιτικές αλλαγές φιλικότερες ή λιγότερο επιθετικές προς την εργασία, την πρόνοια, την ασφάλεια, την υγεία και παιδεία, τον πολιτισμό και την δημοκρατία, έχουν παρέλθει. Αποτελούν γλυκόπικρη ανάμνηση στους παλιότερους από εμάς, μουσειακή ιστορία χωρίς βιωματική εμπειρία για τους νεότερους.

Λέγεται από πολλούς και είναι δυστυχώς πραγματικότητα ότι η μεταπολίτευση πέθανε, έκανε τον κύκλο της, δεν έχει πλέον τίποτα να προσδώσει αλλά στέκεται εκεί ως φάντασμα του εαυτού της να στοιχειώνει την αυταπάτη ότι η κοινωνία είναι ευνομούμενη, η πρόοδος συνεχίζεται, το Κράτος είναι υπέρ του πολίτη, η δικαιοσύνη λειτουργεί. Αρκεί μόνο η εναλλαγή των κομμάτων εξουσίας στην κυβέρνηση και η δημοκρατία της μεταπολίτευσης είναι εδραιωμένη. Θα σου λύσω εγώ το πρόβλημα, αρκεί να με ψηφίσεις. Ουδέν ψευδέστερον τούτου.

Τα σημάδια όμως ήταν ορατά, από τότε που η επίθεση στην κοινωνία, στην εργασία, στους μισθούς, στα δικαιώματα, στους απόμαχους της δουλειάς έμπαινε ξανά σε κίνηση ήδη από την δεκαετία του ’90 με την Συνθήκη του Μάαστριχτ και την υπαγωγή της χώρας στην ΟΝΕ, επιδιώκοντας την ρεβάνς από τις κοινωνικές κατακτήσεις. Εκσυγχρονισμός μας είπανε αλλά ήταν η άκρως υποκριτική κι αντιφατική εποχή των μεγάλων υποσχέσεων και του κυνηγιού του κρυμμένου θησαυρού του Μήδα για την Ελλάδα.

Ο εκσυγχρονισμός στην ΕΡΤ τότε, ενίσχυε τις μεικτές κι εξωτερικές παραγωγές, οι προσλήψεις μόνιμου προσωπικού ήταν σε βαθιά κατάψυξη, οι εργολαβικές σχέσεις εργασίας κυριαρχούσαν, η εργασιακή γενιά των 500 ευρώ, του επερχόμενου ΠΔ 164 πρόσφερε χωρίς ανάλογο αντάλλαγμα επί 13 χρόνια πάγιες και διαρκείς ανάγκες θέσεων εργασίας.

Με την ένταξη της χώρας στην ζώνη του ευρώ, υποχρεωθήκαμε σε φτηνό δανεισμό δημοσίου και ιδιωτικού τομέα σε νόμισμα που δεν εξέδιδε πλέον το κράτος. Το πραγματικό εισόδημα από την εργασία αντικαταστάθηκε με τα δανεικά και τα χρέη, (πιστωτική επέκταση το λένε,), το χρέος έγινε συναλλαγματικό, η ελληνική οικονομία ναρκοθετήθηκε και κλείδωσε η πορεία προς την κατάρρευση και την χρεοκοπία.

Αισίως φτάσαμε στο παγκόσμιο κραχ του 2007 -2008 και το πείραμα θυσίας και εκποίησης της Ελλάδας δρομολογήθηκε.

Μπροστά στην επικείμενη κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και προκειμένου να σωθούν οι ευρωπαϊκές τράπεζες που είχαν τοποθετήσεις σε ελληνικά δημόσια και εταιρικά ομόλογα, δηλαδή να σωθεί το ευρώ κι η ΕΕ, η κατάρρευση πήρε τα χαρακτηριστικά προγραμματισμένης κατεδάφισης το 2010.

Μπορεί να πει πολλά κανείς για τον Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει το πολιτικό του μέγεθος και την οξυδέρκειά του, όταν πίσω στα 1987 διατύπωνε: «Εάν το Έθνος δεν τιθασεύσει το Χρέος, τότε το Χρέος θα καταπιεί το Έθνος.» Εδώ βρισκόμαστε.

Με την υπαγωγή μας σε καθεστώς δανειακών συμβάσεων και μνημονίων μετατραπήκαμε κυριολεκτικά σε δουλοπαροικία του χρέους.  Δηλαδή σε διαρκή κι αέναη κατάσταση ελεγχόμενης χρεοκοπίας, μέχρι κάθε αξία της οικονομίας, από την παραγωγή στην εργασία, μέχρι το ξεπούλημα δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, να θυσιαστεί μπροστά στην ανάγκη στήριξης και νέας κερδοσκοπίας του εικονικού και πλαστού υπερκεφαλαίου.

Το μόνο εμπόδιο για την πλήρη εκποίηση της χώρας, ήταν και είναι ακόμα τουλάχιστον ο λαός της. Στόχος ήταν από την πρώτη στιγμή το οικόπεδο, το μπαλκόνι στο Αιγαίο που ήδη από το 2010 το ευαγές ίδρυμα της Παγκόσμιας Τράπεζας αποτιμούσε σε 10 τρις δολάρια.

Η πορεία γνωστή μέχρι σήμερα. Κάθε προηγούμενη κατάκτηση κατέρρευσε. Πολιτικοί ανεξαρτήτως χρώματος ομονόησαν, κόμματα μεταλλάχθηκαν, η εξωνημένη δημοσιογραφία καλοπληρώθηκε, η ηγεσία της δικαιοσύνης συντάχθηκε όπως πάντα με τα ισχυρά κέντρα εξουσίας, η διανόηση ενσωματώθηκε ή σιώπησε, ο συνομοσπονδιακός συνδικαλισμός υπερεκφυλίστηκε και η πολιτική τακτική του διαίρει και βασίλευε θριάμβευσε όσο ποτέ. Δεν στοχοποιήθηκαν τα συμφέροντα αυτών που δημιούργησαν την κρίση αλλά τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού μας.

Εργασιακά δικαιώματα, ασφαλιστικό, συντάξεις, πρόνοια, δομές, δημόσια διοίκηση, τα ελεύθερα επαγγέλματα, η αγροτική παραγωγή μπήκαν σε διαδικασία καλπάζουσας υποτίμησης, κυριολεκτικής διάλυσης. Αλλά τα λεφτά ήταν πολλά και μένανε αρκετά ψίχουλα αδιάθετα, προκειμένου η εξαγορά να πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις με οριζόντια κατεύθυνση στις κορυφές και όχι μόνο, του οικονομικού και πολιτικού συστήματος στην χώρα.

Κι όποτε ο λαός μας θέλησε να διαμαρτυρηθεί εκφράζοντας με τον τρόπο του την πλήρη αντίθεσή του στην πορεία διακυβέρνησης της χώρας, είτε με τεράστιες διαδηλώσεις και πορείες, με το κίνημα των αγανακτισμένων, με την επιβλητική του παρουσία στο κέντρο της Αθήνας για την υπογραφή του 2^ου μνημονίου της κυβέρνησης Παπαδήμου, με την αντίθεσή του στο μαύρο της ΕΡΤ, είτε με το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα και τόσα άλλα, φρόντισαν οι πολιτικές ηγεσίες και κόμματα και όλο το συμπαρομαρτούν αφάν γκατέ της διαπλοκής και των συμφερόντων της πάρτης του, διά της ανάθεσης, της πατριδοκαπηλίας, των ιδεολογικών αγκυλώσεων, της συντεχνιακής αντιμετώπισης, των υποσχέσεων και των ψεμάτων, να εξαπλώσουν και κατοχυρώσουν την βαθιά πεποίθηση στην κοινωνική πλειοψηφία ότι: Δεν Υπάρχει Εναλλακτική. Αλλιώς; Σκάστε και κολυμπάτε.

Γιατί τα λέμε όλα αυτά! Γιατί αν δεν κατανοούμε το παρελθόν, αν δεν εστιάσουμε στην καρδιά του προβλήματος, δεν μπορούμε να δράσουμε, να σχεδιάσουμε το μέλλον. Η Σισύφεια συνθήκη ένα βήμα εμπρός 5 βήματα πίσω, είναι αυτό που χαρακτηρίζει την πορεία των αγώνων για την εργασία, τα δικαιώματα, την  αξιοπρέπεια, την μη εκμετάλλευση, την αποδόμηση δομών, την συρρίκνωση, την διαρκή οπισθοχώρηση κατακτήσεων και παρακαταθηκών, σ’ ένα κατήφορο χωρίς φρένα.

Παρ’ όλα αυτά!

Πρόγραμμα Δράσης

Τι διεκδικούμε, για ποιά πράγματα παλεύουμε, ποιοί είναι οι μόνιμοι στόχοι της δράσης μας.

Από Θέση Αρχών

Πρώτον, η αποκατάσταση της ελευθερίας και ανεξαρτησίας της ΕΡΤ. Την απαγκίστρωση από την θηλειά του κρατικού ελέγχου, που τώρα με το σημερινό καθεστώς  του  νεολογισμού του επιτελικού κράτους έχει φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα.

Να παλεύουμε και να διεκδικούμε η ΕΡΤ να είναι ανοικτή στην κοινωνία, προσβάσιμη ως βήμα μέχρι και τον τελευταίο πολίτη. Για την ανάδειξη στο επίπεδο της ενημέρωσης κάθε μικρού και μεγάλου διεθνούς, τοπικού, εθνικού, και κοινωνικού θέματος, χωρίς γυαλιά μυωπίας, σύμφωνα με τις ανάγκες της ίδιας της κοινωνίας, του συλλογικού και εθνικού συμφέροντος.

Διεκδικούμε την αντικειμενική και πλουραλιστική ενημέρωση, όχι μόνο με την αντίληψη του ισότιμα κατανεμημένου τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού χρόνου στα πολιτικά κόμματα και τους εκπροσώπους τους αλλά και στην βάση της ανάδειξης του πολίτη στον άξονα των αυτενεργειών και πρωτοβουλιών, των κοινωνικών εποικοδομημάτων αλλά και των δυσκολιών και προβλημάτων του και στην απ’ ευθείας αντιπαράθεση με τους πολιτικούς εκπροσώπους.

Στην δράση μας επιβάλλεται η απαίτηση για ανεξάρτητη, αντικειμενική και μαχητική δημοσιογραφία, χωρίς τις εξαρτήσεις που δημιουργούνται από εντεταλμένους και μόνιμα απεσταλμένους  δημοσιογράφους στην υπηρεσία των κομματικών γραφείων Τύπου. Η μετάδοση των ειδήσεων από ίδιες, πρωτογενείς πηγές, και όχι αναμεταδόσεις που εκπορεύονται από το κυρίαρχο εγχώριο και παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο, που έχει ανάγει την αντιστροφή της πραγματικότητας σε επάγγελμα με το αζημίωτο.

Στην ΕΡΤ πρέπει να  λειτουργεί κοινωνικός έλεγχος,  στο πνεύμα του 1730/87  (πρώην ΑΣΚΕ,) και όχι από επιτροπές που φτιάχνονται κατά το δοκούν, αλλά από την μεγαλύτερη δυνατή εκπροσώπηση  από κοινωνικούς φορείς, περιφέρειες, δήμους, συλλόγους πολιτών, σωματεία, συνδικάτα, και κάθε παραγωγική συλλογικότητα που ζει και αναπνέει εντός της ελληνικής επικράτειας.

Να παλέψουμε για μιά αυτόνομη και απρόσκοπτη χρηματοδότηση από την ίδια την κοινωνία, χωρίς κυβερνητικές και κρατικές αναμίξεις που γεννούν διαφθορά, σκάνδαλα και εγκάθετους.  Είναι αδιανόητο η κοινωνική χρηματοδότηση της ΕΡΤ με το ανταποδοτικό τέλος, να λειτουργεί όλο και περισσότερο υπέρ της οικονομικής και πολιτικής ελίτ, των δανειστών, υπέρ των εργολάβων με όρους της αγοράς και αφαίμαξης του κοινωνικού εισοδήματος, δηλαδή  κατά των πολιτών.

Στην δράση μας  ο επιμορφωτικός ρόλος της ΕΡΤ να ξαναβρεί την ταυτότητά του. Η τέχνη, ο πολιτισμός και η ψυχαγωγία που παράγει η ΕΡΤ, να αντικατοπτρίζει και ν’ αναδεικνύει την αντικειμενική κοινωνική πραγματικότητα, τον πλούτο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας χωρίς περιορισμούς και μεθοδεύσεις. Όχι στην ανάδειξη και διαιώνιση της ατομικής μοίρας, της μίμησης ψυχαγωγικών προϊόντων με όρους διασκέδασης, την αλλοτρίωση των πολιτισμικών ταυτοτήτων αλλά στην ενίσχυση της αναγκαιότητας να αποκτήσει ο πολίτης την κοινωνική συνείδηση που καλλιεργεί την κριτική σκέψη,  που τον συνδέει με την κοινή εμπειρία,  την ιστορική εξέλιξη του λαού και της χώρας του, τόσο σε εθνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο.

Πάγιες Διεκδικήσεις στα Εργασιακά

Πάγια διεκδίκηση στα μνημονιακά χρόνια, η απεμπλοκή της ΕΡΤ από το καθεστώς ΔΕΚΟ του ευρύτερου δημόσιου τομέα και η επαναφορά της εξαίρεσης όπως αυτή είχε θεσπιστεί με την ΚΥΑ 10078/2006.  Η διεκδίκηση έχει διττό χαρακτήρα.

1. Η ΕΡΤ υπάγεται στο ν. 3429/2005 «Δημόσιες Επιχειρήσεις και Οργανισμοί ΔΕΚΟ», ως Ανώνυμη Εταιρεία με μία μετοχή 100% στο ελληνικό δημόσιο. Με την ΚΥΑ του 2006, νομοθετήθηκε η εξαίρεση από τις διατάξεις του 3429/2005 καθώς η ΕΡΤ είναι μεν οργανισμός Κοινής Ωφέλειας αλλά λόγω των πόρων της από το ανταποδοτικό τέλος δεν ανήκει στην Κεντρική Διοίκηση, δεν επιβαρύνει τον ετήσιο προϋπολογισμό, έχει οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια, και η διοίκησή της δεν ασκείται παρά μόνο εποπτεύεται από το Κράτος.  Συνεπώς παράγει αντινομία η ένταξή της στην Κεντρική Διοίκηση που υποχρέωσε την ΕΡΤ στις μνημονιακές διατάξεις για τις ΔΕΚΟ των Κεφαλαίων Β’ και Γ’ του ν. 4024/2011 (Ενιαίο Μισθολόγιο) καθώς και των διατάξεων των επίσης μνημονιακών νόμων 3833 και 3899/2010 για τον περιορισμό των προσλήψεων και τους περιορισμούς στο σύνολο των καταβαλλόμενων σε ετήσια βάση πάσης φύσεως αμοιβών για υπερωριακή εργασία, υπερεργασία, εκτός έδρας μετακίνηση και οδοιπορικά, καθώς για εργασία κατά τις Κυριακές και εξαιρέσιμες ημέρες.

2. Ν’ απαλειφθεί η διάταξη του νόμου Βενιζέλου 4002/2011, που προσέθεσε στο ν. 3429/2005 το άρθρο 14Β προβλέποντας την κατάργηση, την συγχώνευση και την αναδιάρθρωση μεταξύ άλλων ΝΠΙΔ και της ΕΡΤ, προσφέροντας τη νομιμοποίηση του κλεισίματος της ΕΡΤ το 2013. Το άρθρο παραμένει ακόμα εκεί.

Είναι γεγονός πως είχε κατατεθεί τροπολογία ήδη από τον Δεκέμβριο του 2012 από την τότε αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να αποκατασταθεί η εξαίρεση από τις ΔΕΚΟ της Κεντρικής Διοίκησης. Το οξύμωρο είναι ότι στην πρόταση τροπολογίας δεν υπήρξε ειδική αναφορά για εξαίρεση από το ν. 4002/11 περί κατάργησης και συγχώνευσης της ΕΡΤ. Προς μεγάλη έκπληξη ο Σύριζα ως κυβέρνηση δεν προώθησε την δική του τροπολογία από το 2011 περί εξαίρεσης της ΕΡΤ από τις διατάξεις του 3429/2005, δεν κατήργησε το 14Β περί κατάργησης και συγχώνευσης. Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, ο νέος νόμος της ΕΡΤ 4324/2015, όχι μόνο δεν αναφέρεται στην εξαίρεση όπως θα ήταν το δόκιμο, αλλά αφήνει την ΕΡΤ ως συνέχεια του ν. 4173 της ΝΕΡΙΤ, στις διατάξεις του 3429/2005 και τους μνημονιακούς νόμους 4024/11, 3899 και 3833/10.

Να διεκδικήσουμε εντονότερα οι εσωτερικές παραγωγές να καλύπτουν το μεγαλύτερο ποσοστό στην παραγωγή, τουλάχιστον στο 65 με 70%, χωρίς αναθέσεις και διαμεσολαβήσεις  ιδιωτικών εταιρειών, χωρίς outsourcing και holding. Οι πάγιες και διαρκείς ανάγκες δεν λύνονται ούτε με ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, ούτε με εργολάβους ούτε με κάθε λογής Συμβούλους. Η ΕΡΤ που διεκδικούμε, από τον ιδρυτικό της νόμο, τον ρόλο και το πνεύμα του, δεν επιτρέπεται να λειτουργεί με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, να μπαίνει ουσιαστικά από την πίσω πόρτα καθεστώς ΣΔΙΤ.

Πρέπει να γίνει πραγματικά η εταιρεία που η χρηματοδότησή της από τον ελληνικό λαό, ταυτίζεται με την έννοια του δημόσιου συμφέροντος. Και δημόσιο συμφέρον δεν ονομάζεται ο πλουτισμός, η εκμετάλλευση του παραγόμενου έργου, οι σχέσεις οικονομικής και πολιτικής εξάρτησης από συναλλαγές με ιδιωτικά συμφέροντα και ανιδιοτελείς σκοπούς, η εργασιακή γαλέρα, η ανισοτιμία, η αναξιοπρέπεια.

Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Είναι προφανές ότι σε σύντομο διάστημα η συγκεκριμένη εργασιακή σχέση μόνιμης και σταθερής δουλειάς, θα αποτελεί ανάμνηση στην ΕΡΤ. Η εξάπλωση των ελαστικών σχέσεων εργασίας είναι η μόνιμη επωδός και επιδίωξη όσων ταυτίζονται με τον μονόδρομο του κοινωνικοοικονομικού μοντέλου που επιβάλλεται από τις ευρωπαϊκές ολοκληρώσεις, όσων επιμένουν να τηρούν τις αέναες δεσμεύσεις των μνημονίων, όσων σιτίζονται από ευρωπαϊκά, φανερά και αφανή κονδύλια φίλων, εταίρων και συμμάχων.

Διαχρονικός πλέον αγώνας και δράση πρέπει να είναι η άσκηση κάθε πίεσης ανατροπής αυτής της πολιτικής. Η ΕΡΤ πρέπει να καταρτίσει διαχρονικό πρόγραμμα προσλήψεων με συμβάσεις μόνιμης και σταθερής εργασίας.

Μισθολόγιο για την ΕΡΤ. Ένα μισθολόγιο που θα ξηλώσει την αντισυνταγματικότητα των νόμων των ενιαίων μνημονιακών μισθολογίων, τον γκριζόμαυρο καμβά των διαφορετικών ταχυτήτων, τον αχταρμά των ανισοτιμιών, και που θ’ αποκαταστήσει λαμβάνοντας υπ’ όψη το προφίλ, την αλληλένδετη σχέση στο παραγόμενο έργο και τις ιδιαιτερότητες των πολλών ειδικοτήτων και κλάδων στην ΕΡΤ με ισονομία, ενιαίο και καθετοποιημένο τρόπο.

Να ξεκινήσουν σύντομα οι διαδικασίες για υπογραφή ΣΣΕ, σε καθεστώς ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, με πρώτο στόχο τις πραγματικές μισθολογικές αυξήσεις και την περαιτέρω θωράκιση και βελτίωση των θεσμικών ζητημάτων.

Η ΠΟΣΠΕΡΤ μαζί με τα πρωτοβάθμια σωματεία, επιβάλλεται να βρουν τους  δρόμους κοινής πορείας για την υπογραφή ΣΣΕ, χωρίς διαιρέσεις και αποκλεισμούς, στην κατεύθυνση οικοδόμησης ισχυρής συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, θωράκισης και αναβάθμισης της σχέσης Ομοσπονδίας και πρωτοβάθμιων σωματείων, στην παγίωση της ενίσχυσης της καλύτερης δυνατής διαπραγματευτικής  ισχύος απέναντι στην Διοίκηση.

Η ιστορία δείχνει ότι η οργάνωση της δράσης των εργαζομένων μπορεί να ξεκινά από τα πρωτοβάθμια σωματεία, αλλά δεν μπορεί να κλιμακωθεί παρά μόνο με τη συμμετοχή τους  μέσα από τα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια συνδικάτα.

Ο Γενικός Κανονισμός Προσωπικού πρέπει ν’ αλλάξει και στην θέση του να συνταχθεί νέος, λαμβάνοντας υπ’ όψη σε πραγματική, και όχι καρικατούρα, διαβούλευση με τους εργαζόμενους μέσω ΣΣΕ, τις ιδιαιτερότητες που πρέπει να συμπεριληφθούν για την εύρυθμη λειτουργία μιας δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, που ν’ ανταποκρίνεται στις ανάγκες, τα καθήκοντα, τις εξειδικεύσεις, να καθορίζει τους όρους και τις συνθήκες εργασίας του προσωπικού, την υπηρεσιακή γενικά κατάσταση του, τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του στα εργασιακά θέματα λειτουργίας και παραγωγής και γενικά στις σχέσεις του με την εταιρεία και όχι ν’ αποτελεί πλατφόρμα εξυπηρέτησης θεσιθήρων, και πειθαρχικό εγχειρίδιο «διά πάσαν νόσο και μαλακίαν».

Νέο Οργανόγραμμα, προσαρμοσμένο σε ενιαία αντίληψη για την δομή και την λειτουργία της εταιρείας με δημόσιο κοινωφελή χαρακτήρα, χωρίς υπερκαλύψεις διευθύνσεων, με καθορισμένες τις θέσεις εργασίας ανά διεύθυνση και υπηρεσιακή δομή, καθηκοντολόγιο και θέσεις ευθύνης,  αξιοκρατικά, με αξιοποίηση του υπάρχοντος στελεχιακού δυναμικού, χωρίς τον τεχνοκρατισμό της αγοράς και τον κυνισμό των ιδιωτικοοικονομικών κριτηρίων.

Στην ιεραρχία, η αξιοκρατία και τα αντικειμενικά κριτήρια έχουν εκλείψει και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που αξιολογότατοι συνάδελφοι παραγκωνίστηκαν και υποβαθμίστηκαν, προκειμένου να εισέλθουν φίλοι, κολλητοί και διάφοροι εγκάθετοι τεχνοκράτες σε νευραλγικές θέσεις. Είναι απαράδεκτο συνάδελφοι που αδικούνται κατάφωρα να κερδίζουν τελικά την αξία τους ψυχοφθόρα μέσω δικαστηρίων, με οικονομική αιμορραγία σε αντιπαράθεση με την Διοίκηση της εταιρείας.

Εξοπλισμός

Ο εξοπλισμός παραμένει σοβαρό ζήτημα σε κάθε τομέα, σε κάθε δομή. Ο δημόσιος ραδιοτηλεοπτικός φορέας δεν μπορεί να εμφανίζεται ως φτωχός συγγενής, και η κάθε παραγωγή έργου από την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τα Μουσικά Σύνολα, τις μεταφορές προσωπικού, να εξαρτάται από  τεχνικό εξοπλισμό που χρήζει ανανέωσης και αναβάθμισης ή από ενοικιάσεις. Αυτοκίνητα εξωτερικών μεταδόσεων τόσο για την τηλεόραση, όσο και για το ραδιόφωνο, φορτηγά, οχήματα μεταφοράς προσωπικού,  ΙΧ μεταφοράς, εξοπλισμός και ανανέωση των ογκωδών μουσικών οργάνων για τα Μουσικά Σύνολα κ.ά, περιλαμβάνονται στις ανάγκες μας, στις ανάγκες της ΕΡΤ.

Ακίνητη Περιουσία

Με αφορμή την έκταση του Κέντρου Εκπομπής Βραχέων Κυμάτων στην Αυλίδα, τα ζητήματα της ακίνητης περιουσίας της ΕΡΤ ξαναέρχονται στην επικαιρότητα, ειδικά όσο η καταιγίδα απαξίωσης και εκποίησης της δημόσιας περιουσίας ευρύτερα, συνεχίζει απτόητα το καταστροφικό της έργο. Η ακίνητη περιουσία της ΕΡΤ είναι κτήμα του ελληνικού λαού και δεν επιτρέπεται με αδιαφανείς διαδικασίες να εξυπηρετούνται συμφέροντα τρίτων. Δεν μπορεί να νοιαζόμαστε για τη μη συρρίκνωση, την μη απαξίωση της ΕΡΤ και να επιτρέπουμε να κινδυνεύει η ακίνητη περιουσία της εταιρείας στον βωμό του ξεπουλήματος.

Δομές

Το ραδιόφωνο και τα προγράμματά του έχουν οικοδομήσει δεκαετίες τώρα και απηχούν την ισχυρή σύνδεση της ΕΡΤ με το ελληνικό κοινωνικό σώμα, την ιστορία και την παρουσίαση του ελληνικού ρεπερτορίου στο τραγούδι και τα δεκάδες είδη του, στην λόγια μουσική, στον τρόπο που αξιολογότατοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί ζωντανεύουν την σχέση του μικροφώνου από το στούντιο με τον ακροατή σε κάθε σπίτι, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και στην ομογένεια. Η αλλοίωση του πολιτιστικού χαρακτήρα της ΕΡΑ, με την ψυχρότητα των play list, τις αγορές ραδιοφωνικών προγραμμάτων από εταιρείες, την τεχνοκρατική αντίληψη που μεταλλάσσει την ΕΡΑ από κύτταρο πολιτισμού και ψυχαγωγίας σε άψυχο αποπολιτικοποιημένο αναμεταδότη στεγνής διασκέδασης δεν έχει θέση στο δημόσιο ραδιόφωνο και πρέπει να σταματήσει.

Να εφαρμοστεί το Οργανόγραμμα των Μουσικών Συνόλων με προσλήψεις συμβάσεων μόνιμου χαρακτήρα. Τα Μουσικά Σύνολα είναι πετσοκομμένα, με περίπου το μισό του υπάρχοντος οργανογράμματος να βρίσκεται στις καλένδες, παρ’ ότι εγκρίθηκε με απόφαση ΔΣ. Αποδεικνύεται ότι τα οργανογράμματα δεν αρκούν ως αποφάσεις ΔΣ αλλά χρειάζεται η οργανική υιοθέτησή τους μέσω ΣΣΕ.

Ενίσχυση, και ισχυροποίηση της ΕΡΤ 3, σε ανθρώπινο δυναμικό με ανελαστικές σχέσεις εργασίας, με καινούργιο οργανόγραμμα, με ανανέωση εξοπλισμού, με κτηριακές εγκαταστάσεις ανάλογες του νευραλγικού εθνικού και περιφερειακού της ρόλου. Η ΕΡΤ 3 επιβάλλεται να αναδειχθεί μέσα από ενιαία δομή της ΕΡΤ, ως φορέας πολιτισμού, ελεύθερης ενημέρωσης, επιμόρφωσης και εναλλακτικών προγραμμάτων για τη νεολαία, τη σύγχρονη τεχνολογία, την υποστήριξη της υπαίθρου και του πρωτογενούς τομέα, τις ανάγκες και ιδιαιτερότητες της περιφέρειας, του κόσμου της εργασίας,  στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος και του πολίτη, με κοινωνικά κριτήρια και έλεγχο.

Ενίσχυση, και ισχυροποίηση των 19 ραδιοφωνικών περιφερειακών σταθμών, στην στήριξη και ανάδειξη των κοινωνικών δράσεων, των επιτυχιών, των προβλημάτων των τοπικών κοινωνιών, με παραγωγή πρωτογενούς υλικού στην ενημέρωση.  Αναβάθμιση και ανανέωση του τεχνικού εξοπλισμού, των κτηριακών υποδομών, στελέχωση με ειδησεογραφικό και τεχνικό προσωπικό, ενίσχυση της εμβέλειας εκπομπής ειδικά στις παραμεθόριες περιοχές που αντιμετωπίζουν προβλήματα αλλότριων επικαλύψεων σημάτων στα fm.

Σημαντικός ο ρόλος του δικτύου των περιφερειακών σταθμών στην διάδοση, στήριξη και ενίσχυση των εκατοντάδων λαϊκών παραδόσεων, στην ανάδειξη των  ΔΗΠΕΘΕ, των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων στην περιφέρεια, ακόμα και με την δυνατότητα συμπαραγωγής και συνδιοργάνωσης, στο πλαίσιο σχεδίου επιμόρφωσης και ψυχαγωγίας, της ενίσχυσης του εσωτερικού τουρισμού, των τοπικών βιοτεχνιών, προϊόντων  και επαγγελμάτων.

Η δράση μας πρέπει να περιλαμβάνει στο πλαίσιο της ανεξαρτητοποίησης της ΕΡΤ υπέρ της κοινωνίας και των πολιτών την διακοπή κάθε σχέσης και εξάρτησης με την Digea όπου ακόμα λειτουργούν και υπάρχουν συνέργειες.

Ιδιωτικά ΗΜΜΕ

Η έμπρακτη στήριξη με δράσεις και πρωτοβουλίες στον χώρο της εργασίας και της ποιότητας του περιεχομένου των ιδιωτικών ΜΜΕ και Ρ/Τ σταθμών πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Η σχέση της ΕΡΤ με τους εργαζόμενους και το εργασιακό όσο και ποιοτικό τοπίο στα ιδιωτικά ΗΜΜΕ είναι αμφίδρομη και αλληλένδετη. Ότι σχεδιάζεται, νομοθετείται και θεσμοθετείται, ή οτι αποδομείται και απαξιώνεται, επηρεάζει άμεσα και αμφίδρομα και τους δύο τομείς, τον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Να μην δεχτούμε καμία απόλυση, να αγωνιστούμε για το βάθεμα του συνδικαλισμού και στα ιδιωτικά ΗΜΜΕ, να αντισταθούμε στις ανασφαλείς θέσεις εργασίας, στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τα μαύρα στις συχνότητες όπου και όταν σχεδιάζονται.

Η επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων και η υπογραφή ισχυρών ΣΣΕ με πραγματικές μισθολογικές αυξήσεις, η απάλειψη του ποσοστού των εργαζομένων που προσμετρώνται σε συνδεδεμένες ή και συνεργαζόμενες με αυτά εταιρείες, τα μονομελή συνεργεία, η τήρηση κανόνων υγιεινής και ασφάλειας, περιλαμβάνονται στον βασικό άξονα των διεκδικήσεων μας.

Να αποκοπεί η οικονομική σχέση κράτους – καναλαρχών που σμπαραλιάζει το κοινωνικό λειτούργημα της δημοσιογραφίας, μετατρέποντάς την συμμέτοχο και κολαούζο στις πολιτικές και οικονομικές επιδιώξεις νομής της εξουσίας. Ο δημόσιος διάλογος για ένα δημοκρατικό και αντικειμενικό πλαίσιο λειτουργίας των ιδιωτικών ΜΜΕ, με σεβασμό στο εργατικό δίκαιο και στο δημοκρατικό πολίτευμα πρέπει να επιδιωχθεί πάση θυσία.

Να επανέλθει να ενταθεί και να ενισχυθεί ο έλεγχος και ο ρόλος του πνιγμένου οικονομικά και υποστελεχωμένου ΣΕΠΕ και των επιτροπών του ΕΦΚΑ. Η υπολειτουργία τους σε συνδυασμό με την εργοδοτική αυθαιρεσία και τις φιλοεργοδοτικές ρυθμίσεις, ναρκοθετούν, το παρόν και το μέλλον των εργασιακών σχέσεων, στον δημόσιο, ιδιωτικό και δημοτικό περιβάλλον.

Συναδέλφισσες συνάδελφοι.

Αν ανατρέξει κανείς πίσω σε βάθος χρόνου, ρίχνοντας μια προσεκτική ματιά στα προγράμματα δράσης των συνεδρίων, τις ανακοινώσεις πρωτοβάθμιων σωματείων, της ΠΟΣΠΕΡΤ και ευρύτερα των περισσότερων συνδικαλιστικών φορέων, θα διαπιστώσει ότι πολλές από αυτές τις διεκδικήσεις αν όχι τις περισσότερες, θα τις βρούμε σε πολλά προγράμματα και σχεδιασμούς δράσεων του απώτερου και πρόσφατου παρελθόντος. Ειδικά τα τελευταία χρόνια πριν και μετά τα μνημόνια, οι διεκδικήσεις και οι δράσεις αυτές, που είναι καθ’ όλα δίκαιες και αυτονόητες, γράφονται και ξαναγράφονται, αναβαθμίζονται, αλλά αντί να κερδίζονται, τα προβλήματα  παραμένουν εδώ, διογκώνονται,  πολλαπλασιάζονται και βαθαίνουν, γίνονται πολυπλοκότερα και κατακερματίζονται, ενώ η θέση των εργαζομένων βυθίζεται όλο και βαθύτερα στο συνολικό αδιέξοδο καθιστώντας το συνδικαλιστικό κίνημα γραφικό, αναξιόπιστο και για πολλούς και όχι άδικα, εκφυλισμένο. Τραγικότερο όλων, ότι η αξιοπιστία του κόσμου της εργασίας απέναντι στον συνδικαλισμό  σύμφωνα με το δημοσκοπικό ευρωβαρόμετρο του 2021 κυμαίνεται μεταξύ 3 και 5%.

Όσες φορές επιτεύχθηκαν νίκες και είναι επιμέρους αρκετές, δεν κατάφεραν ν’ αντιστρέψουν την κατάσταση. Ακόμα και το άνοιγμα της ΕΡΤ δεν έγινε με όρους αποκατάστασης και καλυτέρευσης της εργασιακής μας πραγματικότητας αλλά με όρους συνέχειας του νόμου ίδρυσης της ΝΕΡΙΤ, της μετάλλαξης δηλαδή του ρόλου και του προφίλ του δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα στις απαιτήσεις της αγοράς του ανταγωνισμού και της ιδιωτικοποίησης της εταιρείας.

Τι δεν κάνουμε καλά; Τι συμβαίνει; Που είναι το πρόβλημα και την εποχή της μεγαλύτερης ανατροπής κεκτημένων και κατακτημένων δικαιωμάτων, της μεγαλύτερης κρίσης τουλάχιστον της μεταπολίτευσης, ο συνδικαλισμός δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τα θέλω του κόσμου της εργασίας; Μας ενδιαφέρει πραγματικά να προχωρήσουμε μπροστά, ή ικανοποιούμαστε με την σχέση διαμεσολαβητή ανάμεσα στην εργοδοσία και τον εργαζόμενο;

Κατάλυση του Συντάγματος

Από το 2010, υπαχθήκαμε σε καθεστώς ελεγχόμενης χρεοκοπίας, (παρεμπιπτόντως ας ρίξουμε μια ματιά μόνο στο διαλυμένο Μεξικό, όπου η ελεγχόμενη χρεοκοπία επιβλήθηκε με ανάλογο τρόπο από το 1982 μέχρι και σήμερα για να δούμε την μελλοντική κοινωνικοπολιτική και εργασιακή κατάσταση στην χώρα μας).

Μόνο που η υπαγωγή αυτή για να υλοποιηθεί έπρεπε η χώρα ν’ απωλέσει την ασυλία της. Στο αρ. 14 παρ. 5 της 1^ης δανειακής σύμβασης, η χώρα έχασε την ασυλία λόγω άσκησης εθνικής κυριαρχίας με την ανεκδιήγητη ρήτρα, του «ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΚΑΙ ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ.» Και απώλεια της ασυλίας, σημαίνει, κατάλυση του Συντάγματος, του κοινωνικού συμβολαίου κράτους και πολιτών, στην πρωταρχική θεμελιώδη διάταξη και βασικό πυλώνα της Δημοκρατίας.  Στην λαϊκή κυριαρχία όπως αυτή διατυπώνεται στο αρ.1 παρ. 2 και 3 του Συντάγματος: «Θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία, » και, «Όλες oι εξoυσίες πηγάζoυν από τo Λαό, υπάρχoυν υπέρ αυτoύ και τoυ Έθνoυς και ασκoύνται όπως oρίζει τo Σύνταγμα.»

Με άλλα λόγια η επιτυχία του προγράμματος εξαρτήθηκε αποκλειστικά από την κατάλυση του Συντάγματος. Κι αυτό με την οικειοθελή και βασιλικότερη του βασιλέως στάση του πολιτικού συστήματος που υπέγραψε την ευθύνη και την πατρότητα των μνημονιακών προγραμμάτων, θέτοντας ολόκληρη την χώρα σε τροχιά ελεύθερης πτώσης. Είναι χαρακτηριστικές οι αντιδράσεις που έχουν δει τα φώτα της δημοσιότητας αντιπροσωπειών άλλων χωρών στις συσκέψεις με το ΔΝΤ, που δεν πίστευαν διαβάζοντας τους εξευτελιστικούς και πρωτοφανείς όρους των δανειακών συμβάσεων. Δεν πίστευαν ότι θα υπάρξει ποτέ κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος που θα δεχόταν ν’ αυτοκαταργηθεί.

Άρση της ασυλίας της χώρας, κατάλυση της λαϊκής κυριαρχίας κι ελεγχόμενη χρεοκοπία, σημαίνει εκποίηση, ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, παρέμβαση και χειραγώγηση της δικαιοσύνης, απόλυτος έλεγχος της χρηματικής ρευστότητας, αποεπένδυση, εσωτερική υποτίμηση της οικονομίας στο σύνολό της, στροφή και προσανατολισμός των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου σε συνασπισμό της ντόπιας ολιγαρχίας με τους ξένους δανειστές, με τη διεθνή χρηματιστική ολιγαρχία.

Από πολιτική σκοπιά σημαίνει ότι το κράτος και η χώρα συνολικά έχει παραδοθεί στους δανειστές της. 

Από κοινωνική σκοπιά  σημαίνει ότι το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να διατηρήσει τα κοινωνικά ερείσματα και τις συμμαχίες του με βάση τις οποίες κατόρθωνε να επιβιώνει και να αναπαράγεται. Σημαίνει ότι το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα αποδιαρθρώνεται, σαπίζει και καταρρέει μπροστά στα μάτια ολόκληρου του λαού.

Τέλος σημαίνει ότι στα πλαίσια της παγκόσμιας αγοράς η χώρα μπορεί να παράγει πρόσθετο κέδρος μόνο ή κύρια μέσα από τη διάλυσή της, μέσα από το ξεπούλημά της, μέσα από την επιβολή καθεστώτος αναγκαστικής εκποίησης των πάντων, όπου όλα είναι ανοιχτά.

Από την σκοπιά της εργατικής τάξης, των εργαζομένων και του λαού δεν σημαίνει μόνο μια πρωτοφανή επίθεση στα εισοδήματα, τα δικαιώματα και τις συνθήκες εργασίας. Σημαίνει πρώτα και κύρια την οικονομική, κοινωνική και πολιτική χρεωκοπία του συστήματος ως τέτοιο.

Με το 3ο μνημόνιο, προστέθηκε η ρήτρα της υποτέλειας, του ραγιαδισμού και της απόδειξης ότι  ο τόπος δεν κυβερνιέται από τις εγχώριες κυβερνήσεις, η οποία αναφέρει επί λέξη: «Η κυβέρνηση δεσμεύεται να διαβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ για όλες τις ενέργειες που αφορούν τους στόχους του Μνημονίου Συνεννόησης πριν την οριστικοποίηση και την νομική τους έγκριση».

Ξέρανε καλά οι δανειστές οτι υπήρχε προϊστορία της ρήτρας στην Ελλάδα. Η προηγούμενη φορά ήταν πίσω στα 1832 επί βασιλείας Όθωνα, όταν οι κολλητοί αντιβασιλείς του, μια πεντάδα χαραμοφάηδων, κόμητων, στρατηγών και οικονομολόγων δεν επέτρεπαν σε κανένα υπουργό να νομοθετήσει εάν δεν είχε την έγκρισή τους. Και οι Φαναριώτες που είχαν την κυβέρνηση υπάκουαν και ο λαός στέναζε. Σε αυτή την κατάσταση είμαστε. Ούτε καν αποικία.

Το πλέγμα εφαρμοστικών νόμων (πάνω από 1000 νόμοι) και εγκυκλίων (πάνω από 4.500), οι νεολογισμοί των μεσοπρόθεσμων στρατηγικών πλαισίων, οι εκθέσεις του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ  και όλων των ευαγών ιδρυμάτων εξ’ εσπερίας, οι Θεσμοί που από 3 έγιναν 5, οι επιτροπείες και οι ενισχυμένες εποπτείες, όλα αυτά για να εφαρμοστούν και να υλοποιηθούν, στήθηκε ένα εξωφρενικό Παρασύνταγμα, με αντιβασιλείς τους Θεσμούς, και τωρινούς Φαναριώτες τα κόμματα που δέχτηκαν να θέσουν ολόκληρη την χώρα, την παραγωγή της και τους εργαζόμενους σε εκποίηση.

Μόνο που εκείνη η πρώτη βαυαρική Κατοχή, οδήγησε στην 3^η Σεπτεμβρίου 1843, όπου ο λαός επαναστάτησε και ζήτησε επιτέλους Σύνταγμα, άσχετα οτι πάλι τον χειραγώγησαν. Σήμερα;

Σήμερα παραμένουμε σε χειρότερη κατάσταση από το 1832, ιστορικά στην χειρότερη κατάσταση που έχει βρεθεί ποτέ η ελληνική οικονομία, οι εργαζόμενοι, η χώρα. Μας έβαλαν σε χρεοκοπία  με χρέος 146% στο ΑΕΠ γιατί δεν ήταν βιώσιμο, και έφτασε σήμερα παρά τα κουρέματα, την λεηλασία των μισθών των Ταμείων (βλέπε PSI) και την συνολική εσωτερική υποτίμηση και φτωχοποίηση, να κυμαίνεται κοντά στα 390 δις ευρώ και ποσοστό 206% του ΑΕΠ και να θεωρείται βιώσιμο. Μόνο που λαός και οι εργαζόμενοι η χώρα η ίδια δεν είναι πια βιώσιμη.

Τι πρέπει να γίνει.

Ανασυγκρότηση, ή καλύτερα ανοικοδόμηση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Η πάλη των εργαζομένων και των συνδικάτων δεν μπορεί πλέον να περιορίζεται. Η καρδιά του προβλήματος δεν βρίσκεται στα επιμέρους μέτρα και τις πολιτικές που εξαγγέλλονται και θα εξαγγέλλονται διαρκώς, αλλά σ’ αυτό καθαυτό το καθεστώς πτώχευσης που επιβάλλεται στη χώρα μας από την ΕΕ, τους Θεσμούς, και τις διεθνείς αγορές. Πρέπει να ενδιαφέρει το εργατικό κίνημα η αποικιοκρατική κηδεμονία της χώρας ή του αρκεί απλώς να αντιτίθεται στις πολιτικές που εκπορεύονται από αυτήν;

Η απάντηση σ’ αυτό το δίλημμα διαχωρίζει σήμερα καθαρά τις αυθεντικά ταξικές δυνάμεις του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος από όλες εκείνες που αυτοϊκανοποιούνται με το να μιλούν στο όνομά του. Εκτός κι αν θεωρεί κανείς στα σοβαρά ότι η χώρα είτε αποικία είτε όχι είναι το ίδιο και το αυτό. Μόνο που η εργατική τάξη δεν υπήρξε ποτέ τόσο κοντόφθαλμη ώστε να μην ενδιαφέρεται για τη χώρα της. Κι αυτό γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι η ίδια η ύπαρξή της δεν έχει νόημα ούτε αντίκρισμα σε μια χώρα που τίθεται υπό καθεστώς χρεοκοπίας μέχρι τελικού ξεπουλήματος. Συνεπώς τα αιτήματα του εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος σήμερα πρέπει να ξεκινούν με την ανάγκη να σταματήσει άμεσα και να αποτραπεί κάθε απόπειρα συνέχισης του καθεστώτος ελεγχόμενης χρεοκοπίας και κηδεμονίας από τους δανειστές.

Δεν χρωστάμε, δεν εκποιούμαστε, δεν εκβιαζόμαστε. Η επαναφορά της εργασιακής ομαλότητας, οι αξιοπρεπείς δεκατέσσερις μισθοί, οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, οι ανελαστικές σταθερές σχέσεις εργασίας, όλο το εργατικό δίκαιο, η ΕΡΤ ανεξάρτητη και ελεύθερη, εξαρτάται απόλυτα από την πλήρη ανατροπή και αποδέσμευση της πολιτικής του εξανδραποδισμού, την αποαποικιοποίηση, από την πλήρη αποκατάσταση της συνταγματικής έννομης τάξης.

Το αίτημα δηλαδή, που σήκωναν συνδικαλιστές, εργαζόμενοι και η συντριπτική πλειοψηφία στα 1965, με κεντρικό σύνθημα το 1 1 4. Όταν η βία και η νοθεία, το παρακράτος, το κυνήγι συνδικαλιστών και αγωνιστών, οι αποστασίες και τα βασιλικά πραξικοπήματα είχαν καταπατήσει κάθε έννοια νομιμότητας. Οποία ομοιότητα με το σήμερα!

Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε επιμέρους διεκδίκηση, κάθε μικρή καλυτέρευση των συνθηκών στην εργασία στην ΕΡΤ, τα καθημερινά προβλήματα και οι λύσεις τους πετιούνται στο καλάθι των αχρήστων. Κάθε άλλο. Κάθε νίκη, κάθε βελτίωση όσο μικρή ή μεγαλύτερη κι αν είναι πρέπει να παλεύεται και να διεκδικείται αλλά στο βαθμό που δεν ικανοποιούμαστε με το μικρό ξέφωτο μέσα στο συνεχή καταιγίδα, στον βαθμό που δεν χάνεται ο κεντρικός στόχος.

 Στο πλαίσιο αυτό η προσπάθεια για την κλιμάκωση των κινητοποιήσεων εδώ και τώρα με κάθε μορφή αγωνιστικής δράσης, τόσο σε επίπεδο πρωτοβάθμιων σωματείων όσο και δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων συνδικάτων, είναι απαραίτητη. Ωστόσο βασικό μέλημα αυτής της κλιμάκωσης πρέπει να είναι η εξασφάλιση της μεγαλύτερης δυνατής συμμετοχής και κινητοποίησης των εργαζομένων. Δίχως την αυξημένη συμμετοχή οι κινητοποιήσεις και οι απεργίες δεν συντελούν στην κλιμάκωση αλλά στην αποκλιμάκωση των αγώνων και στην αποθάρρυνση των εργαζομένων. Γι’ αυτό τον λόγο θα πρέπει να βρίσκονται κάθε φορά οι πιο κατάλληλες μορφές πάλης που επιτρέπουν σε όλους, αν αυτό είναι δυνατό, τους εργαζομένους την ενεργό συμμετοχή τους στην κλιμάκωση του αγώνα. 

Αλληλεγγύη

 Σε μια περίοδο όπου κυριαρχούν οι αναίτιες απολύσεις και οι διαρκείς διώξεις εργαζομένων και συνδικαλιστών, αυτό που κύρια θα κρίνει τις σχέσεις εμπιστοσύνης μιας συνδικαλιστικής πρωτοβουλίας, ενός συνδικάτου με τις μάζες των εργαζομένων είναι οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης μ’ εκείνους που κάθε φορά την έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.

Ο αδικημένος εργαζόμενος, ο απολυμένος, ο διωκόμενος μπορεί και πρέπει να βρει στήριγμα σ’ ένα ενιαίο μέτωπο δράσης και αλληλεγγύης, ανεξάρτητα από το ποιος είναι αυτός ή σε τι πιστεύει. Ανεξάρτητα, δηλαδή, από το αν είναι «δικός μας» ή όχι. Το πώς στέκεται κανείς απέναντι σ’ αυτά τα «μικρά» καθημερινά προβλήματα των εργαζόμενων κρίνει τις σχέσεις εμπιστοσύνης και εγκαρδιότητας που οικοδομεί στην πράξη μια συνδικαλιστική πρωτοβουλία, ένα συνδικάτο.

Διεθνής Κατάρρευση και Πόλεμος

Τέλος, σε κίνηση πλέον βρίσκεται και η κατάρρευση της παγκόσμιας διεθνούς ισορροπίας. Αυτή η κατάρρευση είναι τόσο εκκωφαντική, ώστε δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με κανένα τρόπο και με βάση οποιοδήποτε υποτιθέμενο σχέδιο. Είναι εξόφθαλμο πια, ότι το μόνο σχέδιο των ελίτ των χωρών μας είναι πώς θα λεηλατήσουν κάθε διαθέσιμο πόρο. Μιλάμε για την ανάδειξη της Δύσης σε οργανωμένη κλεπτοκρατία.

Μπροστά σε μια διπλή κατάρρευση με καταλυτικές συνέπειες, την οποία η Ε.Ε. εσωτερικεύει υπό τη μορφή αυτοκτονίας κατ’ εντολή της Ουάσιγκτον και οι ΗΠΑ ως κλιμάκωση του κανιβαλισμού των φτωχότερων από τους πλουσιότερους, το κατεστημένο του μπλοκ μας κάνει αυτό στο οποίο είναι το καλύτερο: καλλιεργεί ψευδείς συνειδήσεις. Μέσα από ένα συνδυασμό ξεδιάντροπης λογοκρισίας (απαγόρευση και εξαγορά μέσων ενημέρωσης), τεχνικών χειραγώγησης (χρήση των ιδιωτικών ολιγοπωλίων της πληροφόρησης, υπερπληροφόρηση, διάχυτη κοινωνία του θεάματος) η προώθηση του μονίμως συγκινημένου και αφελούς (ή αλλιώς ηλιθίου) καταναλωτή-υπηκόου αποτελεί την ύψιστη επιλογή των ηγεσιών μας.

Οδεύουμε ολοταχώς προς το ξέσπασμα ενός παγκόσμιου πολέμου κι αυτό δεν θα είναι προϊόν ατυχήματος, ούτε καθορίζεται από την μία ή την άλλη κυβέρνηση, αλλά από τον τρόπο που κινείται η παγκόσμια οικονομία, από τον τρόπο που το κεφάλαιο και η αναπαραγωγή του, προσπαθεί ν’ αποτρέψει την καταστροφή του και ν’ αυξήσει τα κέρδη του.

Γι’ αυτό πρέπει να επενδύσουμε στην οικοδόμηση και συγκρότηση αντιπολεμικού κινήματος καθώς η εμπλοκή της χώρας μας στους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς έχει πάρει πρωτοφανέρωτες διαστάσεις.

Ο μόνος παράγοντας που μπορεί ν’ αποτρέψει αυτή την εξέλιξη, είναι οι λαοί, οι εργαζόμενοι, ένα πραγματικό συνδικαλιστικό κι εργατικό κίνημα που θα σηκώσει ψηλά την αντιπολεμική σημαία, με όρους διεκδίκησης της μη συμμετοχής κι εμπλοκής στα παιχνίδια πολέμου, καμιάς συμμετοχής στις κυρώσεις έναντι κανενός, καμία υποστήριξη και συμμετοχή στα πλοκάμια του ιμπεριαλισμού που εκπορεύεται κυρίαρχα από τον ευρωατλαντικό βραχίονα.

Βαδίζουμε ολοταχώς προς νέα χρεοκοπία, το 2023 ετοιμάζονται για δημοσιονομικά πλεονάσματα ενώ παραμένουμε χρεοκοπημένοι, με τον πληθωρισμό και την ακρίβεια να μονιμοποιείται και οι πολεμικές σειρήνες να ουρλιάζουν.

Ας βάλουμε βαθιά στο μυαλό μας, ότι για κάθε 100 ευρώ ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος σε αγαθά και υπηρεσίες, η χώρα – δηλαδή, το κράτος και οι ιδιώτες μαζί – πρέπει να αντλεί από το εξωτερικό 335 ευρώ και να πληρώνει στο εξωτερικό 160 ευρώ ετήσια.

Μπορεί να επιβιώσει μια χώρα μ’ αυτούς τους όρους; Ναι, μόνο για όσο διαθέτει περιουσία προς εκποίηση. Όσο ξεπουλιούνται νοικοκυριά και επιχειρήσεις, όσο η εργασία αποδομείται, η εθνική περιουσία εκποιείται, οι κυβερνήσεις θα χρεώνουν όλο και περισσότερο τη χώρα για να βαφτίζουν «ανάπτυξη» την εικονική άνοδο του ΑΕΠ.

Επίλογος

 Η ΕΡΤ παρ’ ότι κατάφερνε με την ευσυνειδησία και το φιλότιμο των εργαζομένων της να εξυπηρετεί σ’ ένα βαθμό το δημόσιο συμφέρον, πάντα ελεγχόταν κρατικά, πάντα ήταν δεμένη στα γρανάζια της κρατικής μηχανής, της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας, του δούναι και λαβείν της πολιτικής και κομματικής καμαρίλας και των κοινωνικοοικονομικών πολιτικών συσχετισμών και συμφερόντων που απορρέουν από την πρακτική αυτή.

Το σύστημα δούλευε, στρεβλά και άδικα, αλλά ισορροπούσε, βόλευε αν θέλετε σε μικρό ή μεγάλο βαθμό τις ανάγκες της πλειοψηφίας, λειτουργούσε σε καθεστώς συνταγματικής ομαλότητας. Σήμερα όμως αυτό το δούναι και λαβείν λειτουργεί σε καθεστώς ανωμαλίας, σε συνταγματική εκτροπή. Δεν ισορροπεί, δεν εξυπηρετεί τις ανάγκες της πλειοψηφίας ούτε στο ελάχιστο, δεν αντιστοιχεί απλά στην στήριξη του ενός ή του άλλου κόμματος στην εξουσία.

Αντιστοιχεί στην διατήρηση και διαιώνιση στην εξουσία, ολόκληρου του πολιτικού καθεστώτος, που επιμένει με νύχια και με δόντια στην ίδια πολιτική αλλάζοντας μόνο χρώματα, που εφαρμόζει μνημονιακές πολιτικές εξαθλιώνοντας τον ελληνικό λαό, που περικόπτει ατομικά και συλλογικά δικαιώματα στο όνομα του παράνομου και ληστρικού χρέους, που λειτουργεί υπό καθεστώς απόλυτης υπερσυσσώρευσης. Που θα μας οδηγήσει τελικά ακόμα και σε πόλεμο.

Αν δεν κατανοήσουμε ό0,τι ο συνδικαλισμός με όρους του 1980 και ‘90, που κατάφερνε να αξιοποιεί τις όποιες αντιθέσεις μεταξύ των κομμάτων εξουσίας και μπορούσε να κρατά τα προσχήματα έχει περάσει ανεπιστρεπτί, ότι από το 2010 λαμβάνει χώρα ένα διαρκές  πραξικόπημα ανατροπής και αποκαθήλωσης όσων είχαν κατακτηθεί που αντικαθιστά το δημοκρατικό πολίτευμα με ένα είδος ολιγαρχίας με κοινοβουλευτικό μανδύα, τόσο θα κυνηγάμε την ουρά μας, θα εκφυλιζόμαστε, θα μετατρεπόμαστε σε δουλοπάροικο που όλο και περισσότερο θα είναι άχρηστος στο σύστημα αναπαραγωγής των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Όποιος από εμάς δεν διαπιστώνει βαθιά μέσα του αυτήν την αδιαμφισβήτητη αλήθεια, ή βρίσκεται στον κόσμο του, ή εξυπηρετεί άλλες ατζέντες.

Αγαπητοί συνάδελφοι. Για να σώσουμε τις δουλειές μας, για να ξαναβρούμε τον ομαλό εργασιακό βίο, για να ατενίσουμε το μέλλον μας και των παιδιών μας με αισιοδοξία και χαμόγελο, για να επιβιώσει η ΕΡΤ και να γίνει αντάξια των προσδοκιών και των οραμάτων μας, ο αγώνας θα είναι μακρύς κι επίπονος και θα καθοριστεί αποκλειστικά και μόνο από το αν θα καταφέρουμε ως εργαζόμενοι, ως συνδικαλιστικό κίνημα να σηκώσουμε το βάρος της ιστορικότητας της εποχής μας. Δυστυχώς η ευτυχώς όπως αναφέραμε και στην αρχή, σε εμάς έλαχε ο κλήρος να ζούμε στην εποχή των καταρρεύσεων.

Κάθε επιμέρους αγώνας και δράση αν δεν συνδεθεί με την διεκδίκηση και την αποκατάσταση της συνταγματικής έννομης τάξης, αν δεν συνδεθεί με την επαναθεμελίωση της Δημοκρατίας, της ανεξαρτησίας, της λαϊκής κυριαρχίας και της κοινωνικής απελευθέρωσης, τα μπάζα της κατάρρευσης θα πέσουν πάνω μας με κάθε βεβαιότητα.

Μόνο εκεί μπορεί να στηριχτεί η ενότητα των εργαζομένων, μόνο εκεί μπορεί να οικοδομηθεί η πρόοδος.

Στο πλαίσιο αυτό σας καλούμε να υπερψηφίσετε αυτό το πρόγραμμα δράσης έτσι ώστε να βγούμε από αυτό το Συνέδριο της Ομοσπονδίας δυνατότεροι, συσπειρωμένοι και μαχητικότεροι μπροστά στην επερχόμενη, πλήρως αχαρτογράφητη και σκοτεινή περίοδο.